Met 11 leden vertrekken we carpoolend naar Lelystad. Onze auto komt als eerste aan en als ook de anderen binnendruppelen blijken Chris en Jan de auto van Martijn te zijn kwijtgeraakt onderweg. Niks om je voor te schamen, want ook Anneke blijkt een poosje de verkeerde auto te zijn gevolgd. Ron is hier vaker geweest en kent de weg op zijn duimpje en loodst Chris telefonisch met aanwijzingen netjes naar het park.
Eerst maar eens een bak koffie/thee in het restaurant. We maken van de gelegenheid gebruik om direct ook een toiletbezoek te doen. Het weer werkt geweldig mee. Aanvankelijk is er in de middag regen voorspeld, maar we houden het de hele dag droog en hoewel er een stevige wind staat, schijnt het zonnetje ook regelmatig.
Bij de ingang van het park broedt een ooievaar. Hier gaan de camera’s onmiddellijk uit de tassen. We zullen die dag nog veel meer ooievaars zien. Het park is geen natuurgebied in strikte betekenis, maar wel een zeer natuurrijk terrein met een afwisselend, waterrijk en parkachtig landschap staat op de website van Het Flevolandschap te lezen. De lente is eigenlijk net begonnen; de natuur laat zich nog niet in haar volle pracht zien. Over een verhard pad lopen we eerst langs de otters.
Daar zijn de meiden op een gegeven moment wel uitgekeken en gaan op eigen houtje verder op stap. Via de wilde zwijnen met jonkies lopen we naar de edelherten. Die liggen aan de andere kant van het water te relaxen. Als je hier komt voor de dierenfotografie, heb je absoluut een telelens nodig. Ik heb een 200mm (f4) en dat is eigenlijk te weinig tele om tot een goede close-up te komen. Niettemin vermaken we ons prima. De mannen komen we later weer tegen en we besluiten ieder weer een andere kant op te gaan om daarna elkaar bij het restaurant weer te ontmoeten en dan gezamenlijk naar de wisents en przewalskipaarden te lopen. We wachten op iets spectaculairs…: een stel paarden die elkaar steigerend te lijf gaan of zo, maar helaas.. we moeten het doen met een wisent die zich verschuilt in het struikgewas en maar niet wil poseren voor de tele van Ron. We weten het eigenlijk allemaal wel uit ervaring…: bij dierenfotografie moet je de tijd nemen en wachten op dé momenten! Martijn en Koos hadden de stappenteller aangezet bij aanvang en daaruit blijkt dat we 10 km hebben gelopen. Ter afsluiting hebben we dus wel een drankje verdiend. Het buitenleven maakt hongerig: we nemen vrijwel allemaal een uitsmijter/broodje kroket en gaan vervolgens weer ieder zijn weegs, terug naar het noorden. Het was weer een gezellig uitje… en voor herhaling vatbaar.
Geachreven door: Reina Smallenbroek
